Bir şansım daha olsa...
O güne geri dönsem...
Dediğiniz!
Lakin söyleyemedikleriniz...
yunusa katılıyorum. bugün kü benle 10 sene önceki halim arasında dağlar kadar fark var. dışarda bile tanıdık tanımadık herkesin elini sıkar hal hatır sorardım. herkesin iyiliğini düşünür kimseyi kıracak bişey yapmazdım. ama ne demişler ? Ya iyi olarak ölürsün, ya da kötüye dönüşecek kadar uzun yaşarsın.
Hiç mi " İÇİNİZE DERT OLAN KURAMADIĞINIZ CÜMLELER YOK ? " Nasıl insansınız siz ?
Örnek: Jimi " Seni Seviyorum " diyememiş ve bitmiş...
Ben " Seni Seviyorum " diye bildiğim için bittim...
derdini söylemeyen derman bulamazmış ama söylesem bulabilecek misin sankiU.KALKAVAN adlı üyeden alıntı
Hiç mi " İÇİNİZE DERT OLAN KURAMADIĞINIZ CÜMLELER YOK ? " Nasıl insansınız siz ?
Örnek: Jimi " Seni Seviyorum " diyememiş ve bitmiş...
Ben " Seni Seviyorum " diye bildiğim için bittim...jiminin olsaydı bir mercedes amg si onu severdi
Dermansız DERT ise tek çözüm Allah. Dermanlı dert ise bizde iyi bir seçenek sayılırız.derdini söylemeyen derman bulamazmış ama söylesem bulabilecek misin sanki
Değil AMG GT, Maybach Exelero bile olsa " Seni sadece sen olduğun için seven bir insanın, gitmesine engel olamaz! "
Hiç üzülme! Gitmeyecek olan laf ile gitmeyeceği gibi gidecek olan da cümle ile kalmıyor zaten.
zaman herkez için aynı hızda akıyor, istisnası yok, bir tek sen ölmeyeceksin seninle birlikde aynı anda 100.000 lercesi ölecek, tıpkı şanslı olan senin doğabilmen için ölen 1.000 lerce kardeşin gibi.
insan sanki; ben öldüğümde dünyadan 1 nufus eksilecek gibi hissediyor her nedense..
Kişisel olarak bakıldığı zaman insan hislerin de haksız sayılmaz, kim ister ki ne kadar değersiz olduğunu bilerek yaşamak ?
Çevresel olarak düşünürsek; Kişi öldüğü zaman dünyadan bir kişi eksilmiyor, lakin onu dünyasına almış diğer kişilerin dünyasından bir kişi eksilmiş oluyor.
Ölüm bu dünya da sahip olduğumuz tek gerçek şey.
Doğduğumuz günden itibaren zihnimize çektiğimiz kırılmaz tabuların ardında kendi inançlarımız ile dolu bir evde yaşıyoruz.
Örnek:
Hissettiğimiz her duygunun bir zihin oyunu olduğunu bilmemize rağmen tek kavramsal gerçeği buna bağlıyarak kendimizi kandırıyoruz.
Mesela:
Sevgi;
İki organın egolarından ibaret.
Kalp beyine üstünlük savaşı açıyor, biz bunun acısını çekiyoruz.
Konu ile alakalı olarak arkadaşım ile yaşadığım bir anıyı yazmak isterim.
2009 yılında Taksim'de 2 çift geziyorduk ve arkadaşımın kız arkadaşına biri ters yöne giderken el ile temas etmiş ( görmedim. )
Kızın verdiği tepki ile beraber biz 2 karşımızdakiler 3 kişi kavgaya tutuştuk tabii bizim avantajımız arkadaşımın profesyonel boksör olması ( o zaman 97 kilosu 184 cm de boyu vardı ), ben de boş değilim hani ( şaka şaka beni kan tutuyor)
Neyse bir süre sonra arkadaşım el ile temas edeni yere sırt üstü yatırmış ve resmen oyuncak mankene vurur gibi vuruyordu. Ayırmak istiyordum bana da vuruyordu diğer 2 keko ayırmak istiyordu onlara da vuruyordu. İnanılmaz bir öfke patlaması yaşıyordu ve bilemiyorum, herhalde çocuk 50 km/h ile motosikletten yüz üstü düşse o hale gelemezdi.
Sonra polisler geldi jop, elektrik veren o alet v.s. derken bizim arkadaşı etkisiz hale getirip bizleri de nezarete attılar. ( Aynı nezaret koğuşuna kavga ettiğimiz adamlarla niye girdik onu da anlamadım
Sonra bir amir geldi arkadaşın yüzüne baktı ve dedi ki ; " Senin hayatını karartırım söylemek istediğin bir şey var mı ? "
Bizim arkadaş amirin yüzüne uzun uzun baktı ve bir şey söylemedi. ( Bu arada kızlar nerede bilmiyoruz, telefonlar da polislerde.)
Bayağı hakaret yedik, aileler geldi falan derken bizi saldılar ve sonra arkadaşım şöyle demişti.
" Amire ne söylemek istedim biliyor musun? "
" Şu o.çocuğuna 1 yumruk daha atamadığım için ölesiye pişmanım. "
Bu da benim değil ama bir arkadaşımın söyleyememiş olduğu bir cümle idi.
Ben de bu olaydan sonra daha sakin arkadaşlar edinmeye çalıştım.
Şu an bu konu içerisinde 1 kullanıcı var. (0 üye ve 1 misafir)
