Hiç Kimse Olmak Isteyen Bir Adam!!!!!!

[BY_SHADOW]

HİÇ KİMSE OLMAK İSTEYEN BİR ADAM!

Kısacık bir öykü bu...ama hayatımıza yön veren bir öykü...

Devrin valisi emrindeki yöneticiler ile atının üstünde şatafat içinde girer şehre...

Yol kenarlarında insanlar iki büklüm el pençe divan selamlarlar valiyi...

Bütün bu şatafatlı itaat gösterileri arasında valinin gözleri, bir sokağın köşesinde yere çökmüş olan ve etrafındaki hiçbir şey ile ilgilenmeyen bir adama takılır...

Perişan kılıklı, saçı sakalına karışmış bu adamın olduğu yere sürer atını vali...

Atının üstünden inmeden,vakur ve sert bir ses tonu ile bağırır adama,

- Behey adam, herkes benim şehre gelişimi el pençe karşılarken sen kimsin ki yerinden bile kıpırdamıyorsun?

Perişan kılıklı adam istifini hiç bozmadan,sakallarının ve uzun saçlarının arasından belli belirsiz gözüken gözlerini valiye çevirerek

- Ben hiçim der...

Vali daha da hiddetlenir,

- Ne demek hiç, senin bir adın, şanın unvanın yok mu bre adam der...

- Senin var mı? der bu kez adam...

Vali iyice şaşırır ama cevaplar,

Gafil adam, nasıl tanımazsın, ben valiyim der.

Adam aynı ses tonu ile sorar yine...

- Peki daha sonra ne olacaksın?

- Sadrazam olacağım. der vali...

- Peki daha sonra?

- Padişah olacağım...

- Peki ya daha sonra?

Kısa bir an duraksar vali ve;

- Hiç der...

Sadece gülümser perişan kılıklı adam...

Hepimiz hep başka birileriyiz...

Sevdiğimiz, beğendiğimiz, örnek aldığımız, kıskandığımız, yerinde olmak istediğimiz birilerinin seslerini, sözlerini, bakışlarını ve tavırlarını alıyor,sanki bize aitmiş gibi kullanıyoruz...

Sabahları kalkıp elbise dolabımızın önünde durduğumuzda, giyeceğimiz elbiseye ve yanına gideceğimiz insanlara en çok uyacak maskeyi de seçiyoruz, elbiselerimizin yanında duran maskelerimizin arasından...

Hep daha fazlasını isterken, aslında giderek hep daha az alıyoruz...

Bütün ömrünü kariyer, güç ve para peşinde gece gündüz çalışarak geçiren insanların, günün birinde bütün kazandıklarını, elindekileri kazanırken

yitirdikleri sağlıklarına harcadıklarını görüyoruz...

Bir ömrün sonunda evleri, arabaları ve para kasaları olan insanların, bütün bunları kazanırken kim bilir kaç gerçek aşkı yitirdiğini ve günün birinde yaşlanıp başlarını yaslayacakları bir sevgili omuzu aradıklarındaysa,soğuk ev duvarlarının, lüks araba koltuklarının ve çelik para kasalarının bir sevgilinin yerini tutmadığını, acı içinde fark ettiklerine şahit oluyoruz.

Siz isterseniz,”herkes” olmaya devam edin...

Ben “Hiç kimse olmak istiyorum.”

Sadece bana ait yanılgılarım, hatalarım, hüzünlerim, kahkahalarım, fotoğraflarım, kelimelerim, şarkılarım ve hiç benim olmayanlarım ile birlikte, bir hiçliğe doğru tek başıma karışıp gitmeyi düşünüyorum...

[viper_1]

Yorumsuz!

[Tequ]

paylaşım için sağol

[bedenenyanlış ruhendoğru]

etkileyici

[BY_SHADOW]

Bir erkeğin anlatımından...

Sevgili yok kadınım...

Sana bir aşk öyküsü anlatacağım...

Anlatacağım öykü, yüzyıllardır efsanelerde anlatılan, şiirlere, romanlara ve filmlere konu olan, bildiğin aşklardan değil...

Herhangi bir kadın ve herhangi bir erkek...

Kadın çok sevmektedir erkeği...

Aynı yastığa baş koymaya başladıkları günlerin devamında,giderek değişir erkek...

Evine geç gelmeye ve sürekli içki içmeye başlar...

Yiğit mizaçlı ve yapılı, sevgi dolu biriyken, giderek zayıflamaya erimeye başlar...

Kadın sevmektedir erkeği, tükenmeyen ve eksilmeyen bir aşkla... Defalarca konuşmuş ama sözünü dinletememiş, içmekten vazgeçirememiştir sevdiği erkeği...

Oysa erkek, içkinin dozunu giderek çoğaltmakta ve hızla erimeye devam etmektedir...

Bir gece yarısına doğru,erkek yine çok içkili ve harap bir halde gelir evine...

Kadın onun oturmasına yardım eder ve sonra mutfağa gider...

Döndüğünde elinde rakı şişesi ve bir kadeh vardır... Onları erkeğin yanındaki sehpaya koyar...

Erkek ise zihninin bütün bulanıklığına rağmen şaşkındır...

İçmemesi için gece gündüz yalvaran, gözyaşı döken kadın, elleriyle rakı şişesini ve kadehi getirip koymuştur önüne...

Kadın tekrar mutfağa gider...Geri döndüğünde, bu kez elinde bir bıçak vardır...

Kadın bıçağı sehpanın üzerine bırakır ve rakı şişesine uzanıp, kadehe rakı doldurur...

Hala şaşkın gözlerle kendisini izleyen erkeğe,aşk ve hüzünle bakar ve kadehi ona uzatır...

Erkek uzanır alır kadehi ve birkaç yudumda tüketir içindekini... Kadın bir kadeh daha doldurur...

Erkek artık ne olup bittiğinin hesabını yapamaz bir halde kadehe uzatır elini, ama kadın bu kez erkeğe vermez ve sehpanın üzerine bırakır...

Az önce mutfaktan getirip sehpanın üzerine bıraktığı bıçağı eline alır ve erkek daha ne olup bittiğini anlamadan,elini sehpanın üzerine koyar ve bıçağı hızla indirir...

Kadın parmaklarından birini kesmiştir... Büyük bir soğukkanlılıkla parmağını alır ve rakı kadehinin içine atar...

Gri beyazdan pembeye dönüşen rakı kadehinin içindeki kadının zarif parmağı, hızla kavrulmaya başlar...

Giderek büzülür ve kahverengi, tanınmaz bir et parçasına dönüşür...

Erkek hala şaşkındır ama daha yerinden bile kıpırdayamadan olan biten, onu kendisine getirmiştir...

Yerinden kalkar ve kadına sarılır... Kadın, bedeninden can kopartarak, sevdiği erkeğe anlatmıştır, aşkını ve onun tükenişine itirazını...

Bir kadının tek parmağı yetmiştir, aşkı tekrar kazanmaya...

Yokkadınım, hep yok kalanım...

Bilirim, bir kadının ellerinde büyür aşk...

Tıpkı bir çocuk gibi...

Ellerin hala merhametli mi?

[Sonsovalye]

[bbaday]

güzel yazılar eline sağlık

[eroldayı]

paylaşımın için saol

[Gökhan]

gerçekten 2. yazı ömrümde okumaktan zevk aldıgım yazılar içinde yerini aldı . süper bir yazı olmuş eline saglık.fakat böylesine fedakarlık yapacak kadar seven kadın ancak butür yazılarda olur diye düşünüyorum..

[BY_SHADOW]

sizler de sağolun arkadaşlar devamı gelecek...