Bir gün Napolyon düşman askerlerinden
kaçarken, bir bakkal dükkânına
girmiş. Bakkala hemen kendisini saklamasını
emretmiş. Bakkal da
Napolyonu müsait bir yere saklayıp, biraz
gelen düşmanları da 'Az evvel
biri koşarak şu tarafa kaçtı.' diye
savuşturmuş. Nihayet biraz sonra
Napolyon'un muhafızları yetişmişler. Bakkal
ömründe bir daha karşılaşamayacağı Napolyon'a
sormuş: 'Efendim, af buyurun
ama merak ettim, ölümle bu denli burun buruna
gelmek nasıl bir duygu?'
Napolyon birden öfkelenmiş. 'Sen kim
oluyorsun da benimle böyle dalga geçercesine
konuşabiliyorsun?'diye bağırmış.
Hemen askerlerine, Adamcağızı kurşuna dizmelerini
emretmiş. Askerler bakkalın gözünü bağlayıp,
karşısına dizilmişler.
Mermiler namlulara sürülmüş, artık 'ateş'
emri verilecek... Adamcağız içinden
'Ah, ne yaptın sen? Şimdi ölüp gideceksin'
diye düşünürken,arkadan bir çift el uzanmış,
gözündeki bağı açmış.Karşısında Napolyon varmış.
Tek cümleyle cevaplamış Napolyon: 'İşte böyle bir duygu!'
"Yaşayarak öğrenmek, bedeli en yüksek öğrenme biçimidir..."
