Dersin hocası, fotoğraftaki Çanakkale'li dedemizdir...
Elini, ayağını öpeyim dedem senin...
Fazla bir şey söylemeye gerek yok....
İnsanlar, "benim vereceğim 1 battaniyeden ne çıkarki, çok parası olanlar yardım etsin" diye düşünmekte.. Bunu inkara gerek yok gayet aşikar. Ancak bu eli öpülesi adam, mevzubahis hipotezi çürütmüş, hepimize ağzının payını vermiştir..
Tebrik ederim, omuzlarda taşırım..
helal olsun dedeye.dede bir kenara, insanlık demişkenvandaki deprem için milletin ağzından düşen lafları bir duysanız, polislere taş attınız şimdi yardım istiyorsunuz,takdiri ilahi,allahın sopası yok,eden bulur inleyen ölür,herkes hakettiğini yaşar,pkk lı olanlar geberdi,allah diyarbakırada nasib eder inşallah,hakkari ve şırnak toprağın altına gömülmüştür umarım,bişey suyuyla gelen sel suyuyla gider... daha da çirkinleri var ama sanırın bukadar yeter. milletimize türkçeden önce insanlık dersi vermemiz lazımmış haberimiz yok.
Ben bu dedeyi sırtımda taşırım...Yemeğini elimle yedirir her isteğini başımla yaparım.Arkadaş reklam değil insan olacaksın!!! Gözlerim doldu gerçekten...Dedenin bu yardımları insanları biraz olsun güçlendirir.Ben size bir anımı anlatayım.Benim vereceğim 3 kuruşa mı ihtiyacı var olayına biraz daha çözüm getireyim...
Sene 1994-1995...Bir çocuğun babası yeni bir iş kuruyor 1994 yılında.Cebinde 70 lira parası...(Tam emin değilim meblağdan.)
Bu paranın içinde yeni kuracağı işi,kurduğu iş ekmek getirene kadar ailesinin yiyeceği bir lokma,yeni geldiği şehirde yaşayacak bir ev...Geçimini sağlayabilmek için harcayacağı bir sürü gider var...Bir oğlu var...4-5 yaşlarında...Ama o kadar olgun duruyor ki her gören bu çocuk dilsiz mi,hiç gürültü yapmaz mı ağlamaz mı diyor...
Hiç unutulmayan o gün.Sizlerde bilirsiniz.Eski bir anadol kamyonet...Üzerinde bir yığın taze yeşil nohut...Çocuklar koşar bu arabanın arkasından...Annelerinden para alırlar ve koşarak bir bağ nohut alırlar...Ve o çocukta diğerleri gibi annesinin yanına gider...Unutulmaz bir an...Anne nohut...Annesi kaçamak gözlerle...Şey annecim baban para bırakmamış.Ben yarın alırım sana...Çocuk hiç üzülmeden tamam der ve gider...Dışarıda kaldırımın kenarında oturmuş nohut yiyen arkadaşlarını inceler...Yere düşen açılmamış nohutları yer...Arkadaşlarının verdiği 3-5 nohudu...Hava kararırken eve gittiğinde ağlamış annesini gördüğünde herşeyin farkına varır...Parası yok...Ama çocukmuş gibi davranır ve annesinin gözüme bişey kaçtı yalanına inanır...Ertesi gün annesini elinde nohutla gören çocuğun yüzündeki mutluluk bir avuç nohut için değil...Annesini mutlu görmenin verdiği mutluluktur...Şu anda klavye başında ağlayarak satırları yazan çocuğun mutluluğudur.
Helal olsun toprağım , dedem.
oz.07
emin ol ki bu insanlara yardım edenlerin çoğu yine gariban ya da orta dereceli vatandaşlar. zenginlerin çoğu sadece reklam amaçlı yardımlarda bulunuyor. eğer bu amacı yoksa zaten tv lerde gazetelerde boy göstermez yardımını sessiz sedasız yapar. Zaten olması egrekende bu değilmi 1 elin verdiğini diğerinin görmemesi ....
tebrik ederiz elbette ama sadece yapanları tebrik etmekle yetinmeyelim...
ülkemiz içini halkımız için hadi birşeyler düşünün ve gerçekleştirin derim.....
e hadiiii
Hakikaten takdir edilesi davranış...
Deprem hakkında çok şey gördüm, çok şey okudum, çok şey duydum, ama bu kadar uzakta olmanın etkisi sanırım göz görmeyince gönül katlandı hep... Çok küçük bir şeymiş gibi görünse de bu davranış inanılmaz duygulandırdı beni... Tebrik ve takdir ettim.
1-3-8........................................138
FORUM KURALLARI ve KULLANIMI HAKKINDA
Şu an bu konu içerisinde 1 kullanıcı var. (0 üye ve 1 misafir)
rockandbeer adlı üyeden alıntı
duygularimi kontrol edemiyorum
KALMAK KADAR ESKİ, GİTMEK KADAR YENİ OLMAYANDIR ÖZLEMEK!
KEŞKE, KÜFÜRLERE DE DUADAKİ GİBİ, "AMİN" BENZERİ BİR ŞEY DİYEBİLSEK....
