Geçen gün trafikte saçma sapan bir soruyla karşılaştım. Orta yaşlı bir teyze ışıklarda bi arabanın arka camından elini uzatıp durdurdu beni. Merakla teyzeye bakarken;
"Hiç yakışıyo mu, yazık yazık ne güzel kızsın, neden biniyosun buna? nıç nıç nıç?" dedi. Haydaaa, teyze sanane, ayrıca neden yakışmasın, niye yazık ve teşekkür ederim ama güzel bi kız olmamla bunların ne ilgisi var. Tabi tüm bunlar kafamda dönerken sevgili teyzeye 10 numaralı gülüşümden 7 numaraya geçen tatlı-ekşi gülücüğümü atmakla yetinip yoluma devam ettim. Ama kendi kendime de soramadan edemedim "Neden biniyorum motora?" Aha ahiret sorusu no bilmem kaç. Zaten kaskımı her kafama taktığımda aynı şey oluyor. Sanki bu dünya ve hayatta nefret ettiğim her şey o kaskın dışında kalıyor bense hayatta en sevdiğim şeyle başbaşa... Aslında sorunun cevabı hemen kaskımın vizöründen yüzüme vuran çocukluk aşkım; rüzgardaydı. Küçük yaştan beri hayatta beni en mutlu eden şeylerden biri, rüzgarın tenimde hissettirdiği o adlandıramadığım duyguydu.
O yüzden olsa gerek veletken mahallemizdeki o dik yokuştan her inişimde kollarımı iki yana açıp olanca gücümle aşağı koşturmam ve gün içinde bunu sayısını hatırlamadığım kadar tekrarlamam. Okula başladığım dönemde ilk bisikletimi aldım. Artık yokuş aşağı koşturmadan da aynı hissi hatta daha fazlasını yaşayabiliyordum. Bisiklet çocukluğumun en önemli arkadaşıydı misketlerim, toplarım ve arabalarımla birlikte. Daha o zamanlarda bisikletin tepesinde son viteste rüzgarla en sıkı temaslarımı yaşarken kafama koymuştum, bunun daha fazlasını istediğimi anladığım zaman. Ailemin, çevremin tüm baskısına rağmen kendi ekonomik özgürlüğümü sağladığımda benim olmasını istediğim tek bişey vardı. MOTOR.
Ve öyle de oldu. Kazandığım ilk parayla (ki bu para aldığım motorun ancak yarısı ediyordu) kendime hayatta en çok istediğim, özlediğim ve beklediğim şeyi borç-harç aldım. O gün bu günden yaklaşık 1,5 sene önceydi. Annem günlerce konuşmadı, babam yorum yapmadı, abim onayladı. Benim artık bir motorum vardı. Yeni yeni kullanmaya başladığımda yaşadığım en büyük sıkıntı kafamdaki o aşkımla arama giren koca şeydi. Nefret ettim ilk zamanlar kasktan. Ama ne kadar önemli ve gerekli olduğunu bildiğimden olsa gerek kısa zamanda çözdük aramızdaki sorunları. Şimdi mecburiyetten doğan harika bir ilişkimiz var.
Asla onsuz çıkmam yola. Motorumun üstünde hissettiklerimi, motora neden bindiğimi, onu kendime kendimi ona ne kadar yakıştırdığımı, en tutkulu erkek arkadaşımın bile onun tahtını sallayamadığını anlatmak isterdim sevgili teyzeye.Ve en mutsuz anımda bile onun üstündeyken hep o en sevdiğim 10 numaralı gülümsemem vardır yüzümde. Sen bunu anlayabilir misin teyze? Siyuleytır,elegeytır! AyşeŞule BİLGİÇ F650GS-Rüzgarınkızı Etenşın pilis Arkadaslar bu yazilarda adi gecen motor sevdalisi genckiz tamamen iyiniyet ve paylasım ruhu ile yasadiklarini ve cevresinden duyduklarini bir yazi dizisi haline getirmistir. Olaylar bizzat kendi yasadiklarindan ya da yakin cevresinden duyduklarindan olusmaktadir. Hicbir kar amacı gudulmeden yazilan bu yazilari, keyiflen okumaniz, hafif tebessüm etmeniz ve vakti zamaninda benzer hisleri yasamis ya da en kisa zamanda (mutluluk verici olanları tabi ki) yasayacaginiz duygusuna kapilmaniz dileğiyle.... PiSiPiSi: Her türlü yorumlariniz dusunen, yazan, okuyanlar icin onemlidir.
Ayşe Şule BİLGİÇ
ruzgarinkizif650gs@hotmail.com
hemen repatuarima kattim.
N_O_S adlı üyeden alıntı
Teyzemeee ...
