TAYFUNBORA
29 Kasım 2011, 18:33
Paylaşmak istedim sadece.
Muhammet Yamaç (27)
Motokurye
http://a1111.hizliresim.com/r/x/tp4j.jpg (http://bit.ly/c25MCx)
Geçen akşam duydum kaza geçirdiğini, bizim yoğun bakım ünitesine almışlar! Tali yoldan çıkan bir itfaiye kamyonu çarpmış... Kaburgaları kırıkmış, ciğeri sönmüş. Felç tehlikesi falan varmış...
Hastanemizin motokurye ekibindendi. Aldığım motosiklete adapte olmamda bana çok yardımcı olmuştu, birkaç kez de beraber binmiştik. Daha geçenlerde kızının 3 yaşını doldurduğundan bahsetmişti: "Zaman çok çabuk geçiyor abi.. Hızlı olmazsan, geç kalırsın, arkada kalırsın.." demişti renkli gözleri hınzırca gülerek...
Hızlı da giderdi, hastanelerimiz arasında çoğu zaman kan ve doku örnekleri, kordon kanı bazen de tıbbi evrak ve malzeme taşırken . Hepimizin ara sıra, zamana karşı ölesiye bir yarış verdiğimiz gibi, onun da işi buydu. Tek farkla, biz hastalarımızın hayatı için yarışırken, o kendi hayatını riske atıyordu.
Bir tahterevallinin iki ucu gibi, biri yukardayken diğeri aşağıda, ne kadar hızlı gidersen, o kadar risk alırsın, ya da tersi... O kuryelerin en hızlısıydı... Bunu yaparken tek kazancı, belki numuneleri zamanında yetiştirmekten duyduğu manevi bir hazdı, belki de zamana karşı galiba gelmenin getirdiği tatlı ve hınzır bir keyif..
Hızla yerine ulamasını istediğimiz bir şey varsa, onu tercih ederdik. Herkesten önce gider gelirdi. İşte o zaman yaktığı sigarayı içerken aldığı keyfi görmemenize imkan yoktu!. Benim bile, hem de hiç onaylamadığım halde...
Motosiklet tutkusu bende, yıllar önce "Zen ve motosiklet bakım sanatı" isimli şaheseri okuduğum zaman başlamıştı. Kitabın kahramanı, küçük oğluyla birlikte Amerika’yı boydan boya kat ederken, bir yandan da kendi iç dünyasının derinliklerine yaptığı yolculuğu eşsiz bir dille anlatılmıştı. Onunla hiç konuşmadık bunu ama eminim onun da kızını arkasına bindirip uzun motosiklet yolculukları yapma hayalleri vardı...
İlk fırsatta yanına gittim. Koridorda bekleyen arkadaşlarının ve yakınlarının yanından hızla geçip içeri girdim. Her zaman gülümseyen yüzünü yarı baygın bir halde görünce, elim şefkatle saçlarına uzandı. O esnada gözlerini açtı zaten. Hayatta olduğuna sevinip! daha ben ne diyeceğimi bilemeden mırıldandı:
"Kamyon..." dedi, " üzerimden geçti Seyit abi"....
Belden yukarısı çıplak vücudunda direnler ve sondalar sarkıyordu. Sağ kolu boydan boya sarılı, ameliyat yerleri flasterlenmiş ve göğüs kafesine dolarak solunumunu güçleştiren kanı boşaltmak için vakuma bağlanmıştı. Omurgasında çok sayıda ezik ve kırıkları olduğu negatoskopa asılı grafilerinden anlaşılıyordu. Gerçi bunlar önemli değildi. Buraya kadar gelebildiğine göre iyileşebilirdi. Diğer kırıklar da öyle ama... Bakışlarında onda görmeye alışık olmadığım bir acı vardı. Diyecek bir şey bulamadım, yüzümü kaçırırcasına doktoruna döndüm.. Doktorların anladığı dilden, en kötüsünü soran gözlerle yüzüne baktım: "Parapleji" dedi kısık bir sesle... Belden aşağısı felç demek yani... Aslında bir hayatın kayması demek. Eşi ve küçük kızı için çok daha fazlası demek...
Reanimasyoncu arkadaşım da bir motor tutkunuydu. Gördüğü kazalardan sonra artık eskisi kadar binmediğini söylemişti bir defasında. Bakışlarımı sürdürdüğümü görünce elini ters çevirerek başparmağıyla zemini gösterdi. Bu, düzelme şansının hiç olmadığı anlamına geliyordu. O kadar netti. Bana sorulmasına birçok kez şahit olduğum o klasikleşmiş sözle, "hiç mi şansı yok doktor" diye sormadım bile.
Tekrar arkadaşıma döndüğümde yüzünü yana çevirmişti. Belki yapılan morfinin etkisiyle sızmıştı belki de bu sefer, o benim yüzümdeki acı ifadeyi görmek istemedi. Boğazım düğümlendi. Söyleyecek bir şey bulamadım. Zaten ne denilebilirdi ki!... Daha fazla da kalamadım orada...
Biliyor musun motorcu dostum, bütün gece rüyalarıma girdin ve şimdi yine hastaneye geldim ama bu sefer bir doktor gibi değil bir motorcu gibi giyinerek. Amacım yanına da öyle gelmekti. Bilemiyorum, belki de yine bana bıyık altından gülerek bakmanı ve " Abi bu kıyafetlerle tam bir motorcu gibisin" demeni görmek için. :)
Ama yapamadım...
http://b1111.hizliresim.com/r/x/tp4v.jpg (http://bit.ly/c25MCx)
•
Kapının önüne kadar gelmeme rağmen yakınına gelemedim, elimi eline, saçlarına koyamadım, beni bağışla olur mu? Duygusallığım üzerimde bugün... Ama bugün, motoruma senin için bineceğim genç dostum. Yüzüme çarpıp göz yaşlarımı silen rüzgarın o muhteşem özgürlük duygusuyla tıpkı senin gibi hınzır hınzır güleceğim... Belki bir saniye farkla defalarca atlattıkların bir yana, bu kez 'tesadüfen!' başına gelenlerin, her olması gereken gibi, elbet bir hayrı olduğunu biliyorum. Bunu biliyorum, biliyorum bilmesine ama bunu bilmem yüreğimin sıkışmasına, gözlerimin dolmasına mani olamıyor...
Günler geçecek önce bizler, sonra ailen ama en sonunda da sen bu kahreden duruma alışacaksın...
Güneş yine doğup batmaya, yollar yine araçlarla dolmaya devam edecek...
Ve zamana karşı yarış da...
Dilerim eve ekmek götüren yada alevleri söndürmeye koşan bir itfaiye kamyonu, bunu yaparken başka hanelerde büyük yangınlara yol açmaz bir daha...
Dilerim altlarındaki araca güvenip "nasıl olsa bana bir şey olmaz" diyerek pervasızca ve dikkatsizce araç kullanan tüm sürücüler beni duyarlar. Basit bir dikkatsizliğin, kontrolsüz hızın, minik bir hoşgörüsüzlüğün ne yürekler yaktığının farkına varırlar...
Dilerim ne çocuklar, ne anne ve babalar, ne de sevgililer, hiçbir zaman ne hayatlarını ne de ümitlerini yitirmezler...
Dr Seyit Aydoğmuş yazmış.Paylaşmama kızmayacağını umuyorum http://www.derki.com/seyit-aydogmus
Muhammet Yamaç (27)
Motokurye
http://a1111.hizliresim.com/r/x/tp4j.jpg (http://bit.ly/c25MCx)
Geçen akşam duydum kaza geçirdiğini, bizim yoğun bakım ünitesine almışlar! Tali yoldan çıkan bir itfaiye kamyonu çarpmış... Kaburgaları kırıkmış, ciğeri sönmüş. Felç tehlikesi falan varmış...
Hastanemizin motokurye ekibindendi. Aldığım motosiklete adapte olmamda bana çok yardımcı olmuştu, birkaç kez de beraber binmiştik. Daha geçenlerde kızının 3 yaşını doldurduğundan bahsetmişti: "Zaman çok çabuk geçiyor abi.. Hızlı olmazsan, geç kalırsın, arkada kalırsın.." demişti renkli gözleri hınzırca gülerek...
Hızlı da giderdi, hastanelerimiz arasında çoğu zaman kan ve doku örnekleri, kordon kanı bazen de tıbbi evrak ve malzeme taşırken . Hepimizin ara sıra, zamana karşı ölesiye bir yarış verdiğimiz gibi, onun da işi buydu. Tek farkla, biz hastalarımızın hayatı için yarışırken, o kendi hayatını riske atıyordu.
Bir tahterevallinin iki ucu gibi, biri yukardayken diğeri aşağıda, ne kadar hızlı gidersen, o kadar risk alırsın, ya da tersi... O kuryelerin en hızlısıydı... Bunu yaparken tek kazancı, belki numuneleri zamanında yetiştirmekten duyduğu manevi bir hazdı, belki de zamana karşı galiba gelmenin getirdiği tatlı ve hınzır bir keyif..
Hızla yerine ulamasını istediğimiz bir şey varsa, onu tercih ederdik. Herkesten önce gider gelirdi. İşte o zaman yaktığı sigarayı içerken aldığı keyfi görmemenize imkan yoktu!. Benim bile, hem de hiç onaylamadığım halde...
Motosiklet tutkusu bende, yıllar önce "Zen ve motosiklet bakım sanatı" isimli şaheseri okuduğum zaman başlamıştı. Kitabın kahramanı, küçük oğluyla birlikte Amerika’yı boydan boya kat ederken, bir yandan da kendi iç dünyasının derinliklerine yaptığı yolculuğu eşsiz bir dille anlatılmıştı. Onunla hiç konuşmadık bunu ama eminim onun da kızını arkasına bindirip uzun motosiklet yolculukları yapma hayalleri vardı...
İlk fırsatta yanına gittim. Koridorda bekleyen arkadaşlarının ve yakınlarının yanından hızla geçip içeri girdim. Her zaman gülümseyen yüzünü yarı baygın bir halde görünce, elim şefkatle saçlarına uzandı. O esnada gözlerini açtı zaten. Hayatta olduğuna sevinip! daha ben ne diyeceğimi bilemeden mırıldandı:
"Kamyon..." dedi, " üzerimden geçti Seyit abi"....
Belden yukarısı çıplak vücudunda direnler ve sondalar sarkıyordu. Sağ kolu boydan boya sarılı, ameliyat yerleri flasterlenmiş ve göğüs kafesine dolarak solunumunu güçleştiren kanı boşaltmak için vakuma bağlanmıştı. Omurgasında çok sayıda ezik ve kırıkları olduğu negatoskopa asılı grafilerinden anlaşılıyordu. Gerçi bunlar önemli değildi. Buraya kadar gelebildiğine göre iyileşebilirdi. Diğer kırıklar da öyle ama... Bakışlarında onda görmeye alışık olmadığım bir acı vardı. Diyecek bir şey bulamadım, yüzümü kaçırırcasına doktoruna döndüm.. Doktorların anladığı dilden, en kötüsünü soran gözlerle yüzüne baktım: "Parapleji" dedi kısık bir sesle... Belden aşağısı felç demek yani... Aslında bir hayatın kayması demek. Eşi ve küçük kızı için çok daha fazlası demek...
Reanimasyoncu arkadaşım da bir motor tutkunuydu. Gördüğü kazalardan sonra artık eskisi kadar binmediğini söylemişti bir defasında. Bakışlarımı sürdürdüğümü görünce elini ters çevirerek başparmağıyla zemini gösterdi. Bu, düzelme şansının hiç olmadığı anlamına geliyordu. O kadar netti. Bana sorulmasına birçok kez şahit olduğum o klasikleşmiş sözle, "hiç mi şansı yok doktor" diye sormadım bile.
Tekrar arkadaşıma döndüğümde yüzünü yana çevirmişti. Belki yapılan morfinin etkisiyle sızmıştı belki de bu sefer, o benim yüzümdeki acı ifadeyi görmek istemedi. Boğazım düğümlendi. Söyleyecek bir şey bulamadım. Zaten ne denilebilirdi ki!... Daha fazla da kalamadım orada...
Biliyor musun motorcu dostum, bütün gece rüyalarıma girdin ve şimdi yine hastaneye geldim ama bu sefer bir doktor gibi değil bir motorcu gibi giyinerek. Amacım yanına da öyle gelmekti. Bilemiyorum, belki de yine bana bıyık altından gülerek bakmanı ve " Abi bu kıyafetlerle tam bir motorcu gibisin" demeni görmek için. :)
Ama yapamadım...
http://b1111.hizliresim.com/r/x/tp4v.jpg (http://bit.ly/c25MCx)
•
Kapının önüne kadar gelmeme rağmen yakınına gelemedim, elimi eline, saçlarına koyamadım, beni bağışla olur mu? Duygusallığım üzerimde bugün... Ama bugün, motoruma senin için bineceğim genç dostum. Yüzüme çarpıp göz yaşlarımı silen rüzgarın o muhteşem özgürlük duygusuyla tıpkı senin gibi hınzır hınzır güleceğim... Belki bir saniye farkla defalarca atlattıkların bir yana, bu kez 'tesadüfen!' başına gelenlerin, her olması gereken gibi, elbet bir hayrı olduğunu biliyorum. Bunu biliyorum, biliyorum bilmesine ama bunu bilmem yüreğimin sıkışmasına, gözlerimin dolmasına mani olamıyor...
Günler geçecek önce bizler, sonra ailen ama en sonunda da sen bu kahreden duruma alışacaksın...
Güneş yine doğup batmaya, yollar yine araçlarla dolmaya devam edecek...
Ve zamana karşı yarış da...
Dilerim eve ekmek götüren yada alevleri söndürmeye koşan bir itfaiye kamyonu, bunu yaparken başka hanelerde büyük yangınlara yol açmaz bir daha...
Dilerim altlarındaki araca güvenip "nasıl olsa bana bir şey olmaz" diyerek pervasızca ve dikkatsizce araç kullanan tüm sürücüler beni duyarlar. Basit bir dikkatsizliğin, kontrolsüz hızın, minik bir hoşgörüsüzlüğün ne yürekler yaktığının farkına varırlar...
Dilerim ne çocuklar, ne anne ve babalar, ne de sevgililer, hiçbir zaman ne hayatlarını ne de ümitlerini yitirmezler...
Dr Seyit Aydoğmuş yazmış.Paylaşmama kızmayacağını umuyorum http://www.derki.com/seyit-aydogmus