Motorcu dostlarıma
Cemal Süreya
Hani bazen kendini çok yalnız hissedersin ya? Bir eşimi arıyorum işte ben. Benzerimi. Ruh eşimi. İkincimi.
Bazen kendimi çok yalnız hissediyorum. Yüzlerce insanın arasında bir cafede, yüzlerce arabanın arasında köprü trafiğinde, bira ve ter kokan tıka basa dolu bir barda, bazen koskocaman bir motosiklet fuarında. Etrafımda kaç kişi olduğu önemli değil, yalnız hissediyorum kendimi. Kimse benimle aynı açıdan bakmıyor hayata bazen. Aynı 15 yaşında bir ergen gibi kimsenin beni anlamadığını düşünüyorum. Güneş sanki yanlış yerden doğuyor, batıdan doğmalı. Bütün dünya bildiği herşeyi yanlış biliyor.
Çocukluk arkadaşım vardı. Fikri, “Ekmek Fikri”. Bütün gün herşeyimi paylaştığım, ama hiç ayrılmayacağımı sandığım. Seneler sonra gördüğümde o kadar farklı insanlardık ki.
Rahmi Sunay vardı sonra, uzak akrabam. Küçük bir çocukken bana büyük, akıllı, entellektüel bir idol olmuş, yaşını almış, hayatta dişiyle tırnağıyla kazanmış ama tevazuyu hiç kaybetmemiş sevimlilik abidesi, kurt gibi zeki, o yaşlı gazeteci-yazar. Rahmi Dedem. Kaybettik, seneler oluyor, bana kendi tasarlayıp ürettiği oyuncak vapuru bıraktı, mühendisim diye.
İlkokul aşkım da vardı, ismi kalsın, kalemtraş değiştirirdik, tabi tamamen bahane.
Bütün bu insanlar, bana ait birer anı, birer gölge. Bugün hayatta aradığım herşeyi şekillendiren gölgeler, aradığım tarz bir insanlığın izdüşümleri. Yalnızlığımın sebebi ve ruh eşimin gizli formülü belki. Benim ikincim onlara benzemeli sanki, bir karışımları olmalı.
Kendimi bazen çok yalnız hissediyorum. Ruh eşimi, ikincimi arıyorum. Bulması zor o dört yapraklı yoncayı.
Yalnızca bir arkadaşlık değil bahsettiğim. Yüzlerce arkadaşın olabilir. Yarenlik paylaşmaktır, bir şeyi paylaşabilirsin ya da çok şeyi. Ama ben “herşeyi” paylaşmaktan bahsediyorum. Her düşüncede aynı olmaktan. Bu bir idealdir olsa olsa.
Hayır, kesinlikle cinsellikten de bahsetmiyorum. Bu bir hormonal dürtü. Soyunu üretmek için sana çekici gelen karşı cins ve genlerinin devamı savaşında varolma gücün olan bireysel egon. Bir sonraki dölü yaratabilmek için, çocuğun güzel, zeki ve güçlü olması için en güzeli, en zekiyi ve en güçlüyü arayan bir çeşit çekim mekaniği. Cinsellik bir ihtiyaç, kimyasal bir mutluluk formülü. Ama yalnızlığın çaresi değil. Sadece sevişiyorsan, o insan senin ruh eşin değil.
İkincimi arıyorum ama aşktan da bahsetmiyorum. Aşk güzel bir hikaye. Kimine göre üc günlük eğlence, kimine göre macera, kimine göreyse hayatı yaşamaya değer kılan tek şey. Aşktan ne anladığını kişinin kendisine bırakıyorum ve kendiminkini de kendime saklıyorum. Yunus Emre’ye bir selam veriyorum ve ben ikincimi ararken iki kişi bir olmaktan bahsediyorum.
Motosiklet yalnızlıktır derim hep, bir kişilik bir araçtır. Bireyseldir motorculuğun özü ve yalnız birey güçlü bireydir. Ama hiçbir yalnızlık, ruh eşini aramanın ötesine gidemez. Yalnızlık yegane amacınsa bunun sonu kavruk bir yok oluştur çünkü. Her yalnız birey eşini, ikincisini arar. İdeal arkadaşını, sevgilisini, dostunu, genç yaşta kaybettiği kuzenini, çocukluk arkadaşı Fikri’yi, kalemtraş değiştirdiği ilkokul aşkını arar. Rahmi Dede’sinin gölgesini gördüğünü sanır, hayran olduğu bir şairin ruhunun. Hayatta kim olduğundan emin olmadığı başkalarının hayatının silik izlerini sürer.
Kendimi bazen çok yalnız hissediyorum. Ruh eşimi, ikincimi arıyorum. Sen de arıyorsun motorcu dostum. Motorcu en büyük yalnızdır çünkü, kendi eşini arar.
Motorcu dostlarımız, motosiklet gruplarımız neden var ki zaten? Hangimiz tek başına gezdiği yolda bazen bir arkadaşı da yanında olsun istememiştir ki? Virajlı bir yolun zevkini paylaşasın, uzun bir yolun ardından güneş batarken girmek üzere olduğun kasabada mola verdiğinde oranın kıymetini en çok bilecek kişiyi arayasın gelmez mi hiç? Güzel bir yemek keşfettiğimde hep aradığım bir arkadaşım vardır mesela benim, damağına düşkün. Ya da gidip çok beğeneceğini düşündüğüm bir hediye aldığım başka bir tanesi. Bir fotoğraf çekmişsem ve bunu anlayacak bir başkası varsa, eve gelince ilk iş yollarım: “bak lan nasıl manzara ama?” diye. Bazen de yabancı bir diyardan bir tek mesaj gelir, cevap vermem, ama anlarız birbirimizi, bilirim.
Düşün ki bir gün rutinden bir sıyrılmayı gerçekleştirmişsin. Bırakmışsın hayatın kurallarını, kendi kurallarını koyuvermişsin bir gün. O kadar heyecanlanmışsın ki o ilk motorunu aldığın o ilk gün. Kendini dünyadan apayrı bir kahraman olarak görmeye başlamışsın. Tek başına kaldığını hissetmişsin o ilk uzun yolunu yaptığın zaman. Kim anlar seni en çok? En iyi kim bilir derdini?
Yüzlerce arkadaşımın içerisinde motorcuların yeri hep ayrıdır. Çünkü onlar benim ruh eşime en yakın olanlardır. Dört yapraklı yoncalarım, güneşin batıdan doğması gerektiğine inanan çatlaklar, ruh eşlerim.
Kendimi çok yalnız hissediyorum. Ve ruh eşimi, ikincimi arıyorum.
_________________
Murat Z. Ozbilgi
Eylül 2006
alıntıdır.
bighead adlı üyeden alıntı
